Installation ceremony for 13th king

၂၆ ရက်နေ့ (ကြာသပတေးနေ့) က မလေးရှားရဲ့ public holiday ပါ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘုရင် အသစ်တက်လို့ပါ။ မလေးရှားမှာ ပြည်နယ် ၁၄ခုရှိတဲ့ အနက် ပြည်နယ် ၉ခုမှာ အခုထိ ဘုရင် တွေအုပ်ချုပ်ပါသေးတယ်။ သူတို့ကတော့ Sultan လို့ ခေါ်ပါတယ်။ အဲဒီ ဘုရင် ၉ပါးထဲကမှ ငါးနှစ်တစ်ကြိမ် တစ်ပါးစီ အလှည့်ကျ အကြီးဆုံး ဘုရင် အဖြစ် တင်ပါတယ်။ အဲဒီ ဘုရင် အကြီးဆုံးကိုတော့ Agong လို့ ခေါ်ပါတယ်။ အခုတစ်နှစ် Agong အဖြစ် အလှည့်ကျသူကတော့ Terangganu ပြည်နယ်ရဲ့ Sultan ပါ။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘုရင် အသစ်တက်တဲ့ ပွဲကို သုံးလိုက်တဲ့ term လေးကို အံ့ဩလို့ပါ။ “being installed as 13th Agong” ၊ “installation ceremony of the king” တဲ့။ တကယ်ပါ။ ဘုရင်ကိုလည်း install လုပ်ရတယ်ဆိုတာ အခုမှသိလိုက်တာ…
Full article..

Tagged game pool ထဲ ပါခဲ့ရပြန်တယ်

ဒီရက်ပိုင်း မြန်မာ ဘလော့ဂါတွေ tag တမ်း ကစားနေကြပါတယ်။ ကျမလည်း လမ်းလျှောက်ရင် ခြေထောက်ကို တည့်တည့်ထားမှ လျှောက်လို့ရတဲ့ ကိုရန်အောင်၊ ရှမ်းပြည်ကိုကြိုက်တယ်ဆိုတဲ့ ကိုချမ်းမြစိုး နဲ့ ညီမလေးရဲ့ တိုတို တို့ ရဲ့ tag ခြင်းခံလိုက် ရပြီးသကာလ ကိုယ့်ရဲ့ ပုံမှန် မဟုတ်တဲ့ အကျင့်တွေကို ရေးချရန် အကြောင်းဖန်လာပါတော့တယ်။ လူတစ်ကိုယ် စရိုက်တစ်မျိုးပေါ့နော်။

၁၀။ အစားစားတာကနေ စရေးရတော့မှာဘဲ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အများဆုံးလုပ်နေတဲ့ အလုပ်ဆိုတော့။ =) ကျမဟာ အစားဂျီးများတဲ့သူ လုံးဝမဟုတ် ရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမ လုံးဝမကြိုက်တဲ့ ကြက်သွန် family ဝင်တွေက ဟင်းတိုင်းမှာ ပါနေတော့ ကွိုင်ဘဲ။ ကြက်သွန်နီ၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ကြက်သွန်မြိတ်၊ နံနံပင်၊ ငရုတ်သီး စတဲ့ ဟင်းထဲမှာ ရှုပ်နေတဲ့ အရာတွေ အားလုံးကို လုံးဝစားလို့ မရဘူး။ ဒီတော့ နေ့တိုင်းလိုလို ထမင်းမစားခင် အရင်ဆုံးလုပ်လေ့ ရှိတာကတော့ ဟင်းထဲကနေ မစားတဲ့ အရာတွေကို ဆယ်ထုတ်ပါတယ်။ အားလုံးရှင်းသွားမှ စားပါတယ်။ ခေါက်ဆွဲ စားရင် ဆယ်ယူရေး အချိန် နည်းနည်း ပိုကြာတာပေါ့။ ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်တော့ ဟုတ်နေတာဘဲ။ ဒါကို ဘေးကလူတွေကတော့ ကြည့်လို့ မရကြပါဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ကျမကို ဆယ်လွန်းလို့ ကယ်ဆယ်ရေးဌာနမှာ အလုပ်လုပ်ပါလားတဲ့။

၉။ နောက်တစ်ခုလည်း အစားနဲ့ ပါတ်သက်တာဘဲ။ လူတွေ အရမ်းစားတဲ့ ချော့ကလက်ကို ကျမ လုံးဝမကြိုက်တာဘဲ။ ချော့ကလက်စားရင် stress ကျတယ် လို့တော့ ကြားဖူးတယ်။ ကျမကတော့ အဲဒီ ချော့ကလက်ကို စားလိုက်ရင် မရှိတဲ့ stress တွေ ဝင်လာတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း တွေ့ရင် ချော့ကလက်၊ ချော့ကလက် ရေခဲမုန့်၊ ချော့ကလက် ချိုချဉ်၊ ချော့ကလက် ဝေဖာ၊ ဒါတွေဘဲ စားမလားလို့ လာလာမေးတော့ မကြိုက်ဘူးလို့ ဖြေရင်ဘဲ အူကြောင်ကြောင် လူတစ်ယောက်လို့ အမြဲ အထင်ခံနေရပါတယ်။

၈။ အစားတွေချည်း ဖြစ်နေပြီ။ အခု တစ်ခုကတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြုပြင်သင့်တဲ့ အကျင့်လို့တော့ သတ်မှတ်ထားပါတယ်။ အသီးအနှံတွေကို အခွံခွာပြီးမှ စားပါတယ်။ ပန်းသီး၊ သစ်တော်သီး အခွံကတော့ လူတိုင်းခွါတာပေ့ါလို့ ဆိုရင် ကျမက ပိုခွာပါတယ်။ လိမ္မော်သီးဆိုရင် အမွှေး တစ်မျှင်မှ မကျန်အောင် ရှင်းမှ စားလို့ ဝင်ပါတယ်။ ဆိုးတာက စပျစ်သီးကို အခွံ ခွာမှ စားပါတယ်။ ဒါတော့ဆိုးတယ်။ လူအများနဲ့စားရင် ငတ်တာ များတယ်။ ကျမ သုံးလုံးလောက် စားပြီးရင် အားလုံး ပြောင်ပြီ။ မခွာရင်လည်း လုံးဝ စားလို့ မရလို့။ ဒုက္ခ.. ဒုက္ခ..

၇။ ညအိပ်ရင် ခေါင်းအုံး နှစ်လုံး မရှိရင် လုံးဝအိပ်လို့ မရဘူး။ ဖက်လုံးတော့ မကြိုက်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် ခေါင်းအုံး သုံးလုံး ဝယ်ထားတယ်။ တစ်လုံးက သူများ လာငှားရင် ပေးဖို့။ မဟုတ်ရင် သူငယ်ချင်းတွေ လာငှားတဲ့ နေဆို အိပ်လို့ မရလို့..

၆။ ညညဆို အသံတွေ ကြားနေသမျှ လုံးဝ အိပ်လို့ မရတာ အဆိုးဆုံး ရောဂါပါ။ ဘယ်လောက် အသံတိုးတိုး နားက ကြားနေရော.. အဆောင်မှာနေတော့လည်း လူအမျိုးမျိုး… ညည ရုပ်ရှင် ထကြည့်တဲ့ roommate.. ညည ဖုန်းပြောတဲ့ roommate.. ဒါကြောင့်ဘဲ လူတွေ တော်တော်များများနဲ့ ရန်ဖြစ်ခဲ့ရဖူးတယ်။ ဒီတော့ လူတွေ အားလုံး အိပ်သွားမှ အိပ်ဖြစ်တော့ ညစောစောမအိပ် မနက်စောစောမထတဲ့ အကျင့် ရသွားတာဘဲ။

၅။ စာကျက်ရင်လည်း ပါတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေမှ ကျက်လို့ရတယ်။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာနေတာထက် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် အေးပေမယ့် တိတ်ဆိတ်တဲ့ library ကိုရောက်နေတာက ပိုများပါတယ်။ မှတ်မိသေးတယ်။ ကျမ ၁ဝတန်းဖြေတုန်းက တစ်အိမ်လုံး စကားတိုးတိုးပြောပြီး အသံတိတ် ရုပ်ရှင်ကြည့်တတ်တဲ့ အကျင့် ရသွားကြသေးတယ်။

၄။ တစ်ရက်ကို ၈နာရီပြည့်အောင် အိပ်လေ့ရှိတယ်။ အိပ်ရေးပျက်သွားရင် နောက်နေ့ အစားထိုး ပြန်အိပ်တယ်။ အခုတော့ အိပ်ချိန်ကို တတ်နိုင်သမျှ လျှော့နေပါတယ်။

၃။ တစ်ချို့တွေက ကျမကို အရမ်းစကားများတဲ့ ကောင်မလေးတဲ့။ တစ်ချို့ကြပြန်တော့လည်း အရမ်းအေးလို့တဲ့။ ဒီမှာတင် personality နှစ်မျိုးဖြစ်နေပြီ။ စိတ်ပေါက်ရင် ပေါက်သလို နေပါတယ်။ တစ်ခါတလေ ပေါကြောင်ကြောင်နေပြီး တစ်ခါတစ်လေတော့ ပညာရှိဂိုက် ဖမ်းတတ်ပါတယ်။

၂။ ဆေးထိုးအပ်ကို သူမတူအောင် ကြောက်ပါတယ်။ အခုထိဘဲ…

၁။ အနေအထိုင်ကတော့ ဆင်မယဉ်သာပါဘဲ.. ကိုယ့်ခြေထောက်ထက်ကြီးတဲ့ ဖိနပ်နဲ့ မြေလူးနေတဲ့ ဘောင်းဘီမျိုးကို အရမ်းကြိုက်ပြီး ကားယား ကားယား လမ်းလျှောက်နေတာတွေ့ရင် လှမ်းသာ ခေါ်လိုက်ပါတော့။ လူမမှားစေရဘူး…

ကိုရန်အောင် ပြောသလို DV များ ပေါက်မလားလို့ မနည်းစဉ်းစားရေးလိုက်ရတယ်။ ၁ဝချက်တော့ ပြည့်သွားသားဘဲ။ ပုံမှန်ဟုတ်သော အမူအကျင့်များ ကို ရေးခိုင်းရင်တောင် ၁ဝချက်ပြည့်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ doubt ဖြစ်လာပြီ… =)

ကိုယ် ခံထားရတော့ မထူးဘူးဆိုပြီ်း ဆက် tag ပါ့မယ်။ ကံထူးရှင်တွေကတော့
၁။ မောင်သန့်ဇင်
၂။ မောင်စေတန်ဂေါ့ဒ်
၃။ အိမွန်စိုး

ကဲ… အားလုံးက ကျောင်းသားတွေဆိုတော့ စာပိနေတယ်လို့ အကြောင်းပြရင် စာပိုပိသွားမယ်နော်။ (စာနဲ့ခြောက်မှဘဲ ရမယ့်ပုံဘဲ။) ဤစာဖတ်မိပြီး တစ်ပါတ်အတွင်း အကောင်အထည် ဖော်ကြပေလော့။

CGPA အပေါ် ဆရာများ၏ အမြင်

“Good programmers never do well in class.”

မနေ့က ဆရာတစ်ယောက် ပြောလိုက်တဲ့ စကား တစ်ခွန်းပေါ့။ ဒီလို စကားမျိုး ကြားပေါင်းလည်း များပြီ။ ကြားတိုင်းလည်း စိတ်ဆိုးရပေါင်း မနည်းတော့ဘူး။ တစ်ချို့ တစ်ဝက် ကိုတော့ လက်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စဉ်းစားလေ၊ အဲဒီ စကားရဲ့ အဓ္ဓိပါယ်က

“Those who did well in class can’t be considered as good programmers.” လို့ သက်ရောက်နေသလိုလိုဘဲ။ ပုံစံက ကျောင်းစာကို ပစ်ပြီး ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတာကို သွားလုပ်ရမယ့်ပုံ ဖြစ်နေပြီ။

နောက် ဆရာ တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်။ သူအမြဲ ပြောတဲ့ စကားက CGPA 3.7 (in 4.0 scale) ကျော်တဲ့ ကျောင်းသားတွေဟာ employee ကောင်း တစ်ယောက် ဖြစ်မလာနိုင်ဘူးတဲ့ (IT field မှာ)။ အရင်က သူ ကုမ္ပဏီတွေမှာ interviewer လုပ်တုန်းက CGPA 3.7 ထက်ကျော်တဲ့ သူတွေကို မခေါ်ဘူးတဲ့။ CGPA 3.0 နဲ့ 3.6 အတွင်းရတဲ့ သူတွေဟာ best candidate တွေဆိုဘဲ။ စိတ်လေတယ်။

အဲဒီလိုတွေ ပုံသေလာပြောနေလို့ နဂိုကမှ စာလုပ်ရမှာ ပျင်းရတဲ့ အထဲ ကြိုးစားချင်စိတ်ပါ ပျောက်သွားတယ်။ ဒုတိယ အမြင် နဲ့ စဉ်းစားကြည့်သေးတယ်။ ဒါဆိုရင် CGPA က ဘာကို indicate လုပ်တာလဲ??? ကြိုးစားမှုကိုလား တတ်မြောက်ခြင်းကိုလား။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ တစ်ချို့ ဘာသာရပ်တွေမှာ အမှတ်များများ ရသွားပေမယ့် တကယ် တတ်ချင်မှ တတ်သွားတယ်။ တစ်ချို့ ဘာသာရပ်တွေကြတော့လည်း အမှတ် နည်းနည်းဘဲ ရလိုက်ပေမယ့် ကိုယ့်အတွက် အရမ်း အကျိုးရှိသွား တာတွေလည်း ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နာရီ ၄ဝ လောက် အတန်းတက်ပြီး ၃နာရီ စာမေးပွဲ ထိုင်ဖြေလို့ ရလာတဲ့ အမှတ်တွေက အဲဒီလောက်ဘဲ အသုံးမဝင်ဘူးလား။ Bill Gates က university drop out ဆိုပေမယ့် Linus Torvalds နဲ့ Steve Jobs တို့ဟာ PhD holder တွေဆိုတာ ဆရာတွေ မေ့များနေသလား မသိပါဘူး။

နှစ်ခုရွေးပါ

“Fast, cheap, good – choose any two.”

အရင် ငါးလ attachment ဆင်းတုန်းက ကျွန်မရဲ့ supervisor – chief ပရိုဂရမ်မာကြီးရဲ့ လက်စွဲတော် စကား တစ်ခွန်းပါ။ (သူ့ရဲ့ email signature ဆိုရင် ပိုမှန်ပါမယ်။) customer တွေက demand များလွန်းလို့တဲ့။

Trainee ကျောင်းသူ တစ်ယောက်ဧ။် နေ့စွဲများ

ိ

အဲဒီနေ့က အိမ်အပြန် ကျွန်မခြေလှမ်းတွေ လေးလံနေခဲ့တယ်။ ရင်ထဲမှာလည်း ဝမ်းနည်းသလိုလို။ ဝမ်းသာသလိုလိုနဲ့။ ကိုယ့်ကိုလည်း နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ရှေ့ဆက် ဘာတွေဖြစ်မှာလဲ…

computer science (also engineering, accounting, management, etc.) ကျောင်းသားတွေဟာ Industrial Attachment ကို requirement တစ်ခုအနေနဲ့ လုပ်ကိုလုပ်ရပါတယ်။ တစ်ချို့ကတော့ practical training လို့ခေါ်ပြီး တစ်ချိူ့ကတော့ internship လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဘယ်လို အခေါ်အဝေါ်မျိုးနဲ့ဘဲ ခေါ်ခေါ်၊ သူ့ရဲ့ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ကျောင်းသားတွေကို ဘွဲ့မရခင်မှာ အလုပ်ခွင်နဲ့ ကြိုတင် ရင်းနှီးသွားစေဖို့ပါ။

Attachment မဆင်းခင်က ရည်ရွယ်ချက်တွေဟာ ဝိုးတဝါး … ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင်ပေါ့။ networking အတန်းထဲ ရောက်သွားရင် network admin ဖြစ်ချင်သလိုလို၊ system admin ဖြစ်ချင်သလိုလို ထင်ခဲ့သေးတယ်။ Multimedia အတန်းယူတော့လည်း တစ်နေ့မှာ ဒီဇိုင်နာ တစ်ယောက်ရမယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့သေးတယ်။ Database Programming သင်ရတော့ DBA ဖြစ်အောင် ကြိုးစားမယ်ပေါ့။ Software Engineering ကိုလဲ မေဂျာအနေနဲ့တော့ ရွေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် networking ကို ပိုခင်တွယ်နေသလိုလို၊ တစ်ခါတလေ web master ဖြစ်ချင်သလိုလို။ ဒီလိုနဲ့ ယောင်ခြောက်ဆယ် IT ကျောင်းသူတစ်ယောက် final year ကို ရောက်လာပါတော့တယ်။

Attachment လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလအတွင်းမှာ ကျောင်းတော်မြေကို ခဏတာ စွန့်ခွါပြီး အလုပ်ခွင်မှာ ကျင်လည်ရပါတော့တယ်။ ကျောင်းက စာမေးပွဲတွေနဲ့ ဘာမှမဆိုင်တဲ့ လက်တွေ့ဘဝကို အမြည်းသဘောအနေ နဲ့ တွေ့ကြုံလိုက်ရပါတယ်။ တခါမှ မထိခဲ့ဖူးတဲ့ .NET နဲ့ C# က ပေးတဲ့ ဒုက္ခတွေကို ခံစားလိုက်ရပြီး ငါးလဆိုတဲ့ အချိန် အပိုင်းအခြား တစ်ခုဟာ ကျွန်မရဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေအတွက် မျိုးစေ့ချပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီအတောအတွင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် programmer ယောင်ယောင်နဲ့ နေခဲ့ပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝကို ရင်ဆိုဖို့ ကျွန်မမှာ အင်အား မရှိသေးဘူးဆိုတာတော့ အမှန်ပါဘဲ။

အခုတော့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ပြန်ဖြစ်ပါတော့မယ်။ အမှန်ဆို ဝမ်းသာသင့်ပေမယ့် ဝမ်းနည်းသလိုလိုဖြစ်နေတာ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာ အဖြေ ရှာနေဆဲ….

Wish me happy birthday

လူတွေကို အတင်း wish လုပ်ခိုင်းလိုတော့ ဖြစ်နေပြီ။ တစ်နှစ်မှ တစ်ခါဘဲ။ ကို်ယ့်ကို ဆုတောင်းပေးတဲ့ သူများလေ ကောင်းလေပေါ့။ ဟုတ်တယ်ဟုတ်။ မုန့်ကျွေးရတာမှ မဟုတ်တာ။ ဟဲဟဲ။ သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေ တွေရဲ့ ဆုတောင်းစကားက ကိုယ့်ရဲ့မွေးနေ့ကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေပါတယ်။ :)

ဒီတစ်နှစ်တော့ မလေးတွေလို မွေးနေ့လုပ်မလားလို့။ သူတို့က မွေးနေ့ဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေက ပေါင်းပြီး မွေးနေ့ရှင်ကို ကျွေးရတယ်လေ။ အပေါ်ကပုံကတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ အရင်တစ်နှစ်က လက်ဆောင်ရထားတဲ့ အရုပ်။ တင်စရာပုံမရှိလို့ သူ့ကို တင်လိုက်တာ။ (အရုပ်က ရီစရာလည်းကောင်း ချစ်စရာလည်း ကောင်းလို့ပါ။)

အသက်မေးရင် တစ်ပေါင်းလိုက်ရမှာကလွဲလို့ ထွေထွေထူးထူးတော့ မရှိပါဘူး။
နောက် တို့သိသလောက် ဧပြီ ၁ဝ မှာ မွေးတဲ့ သူတွေကတော့.......

ဘရာဇီး နိုင်ငံသား ရီးရဲလ် မက်ဒရစ် က ကိုကတုံး နဲ့ ဘယ်သူကြိုက်ကြိုက် မကြိုက်ကြိုက် တို့ကတော့ ကြိုက်တဲ့ တောင်ကြီးသား အဆိုတော် ...

blog post လုပ်ခြင်း

ခါတိုင်း ဘလော့ဂ်မှာ ပို့စ် အသစ်တင်တော့မယ်ဆိုရင် http://www.blogger.com/start ကနေမှ login လုပ်ပြီး post တင်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကော်နက်ရှင် နှေးတဲ့ နေ့တွေဆိုရင် အရမ်း စိတ်ညစ်ရပါတယ်။ ပို့စ်အသစ်တင်ချင်ပါတယ်ဆို အဲဒီ page က တော်တော်နဲ့ တက်မလာဘူး။ ဒါနဲ့ တစ်နေ့က google မှာ သွားမွှေကြည့်တော့ နောက် URL တစ်ခုကို ညွှန်းထားပါတယ်။ အဲဒီကနေ ဝင်ရင် တော်တော်မြန်တာကို တွေ့ရတယ်။

https://www2.blogger.com/login.g

အခုတော့ လိပ်network ပက်ကျိnetwork ကနေလည်း ပို့စ်တင်ရတာ စိတ်မညစ်ရတော့ပါဘူး။

စာရွက် တစ်ပိုင်းက ပေးခဲ့သော သင်ခန်းစာ

ကိုနေဘုန်းလတ် ရေးတဲ့ ဆရာ၊ ကျောင်းသားနှင့် ဖြစ်ရပ်များ ဆိုတာကို ဖတ်ရင်း second year တက်တုန်းက အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို သွားသတိရမိတယ်။

တစ်ရက်ကပေါ့။ ကျူတိုရီရယ် ဖြေမယ်တဲ့။ မေးခွန်းက တစ်ပုဒ်တည်း။ အဖြေကလည်း တကယ်ဖြေရင် စာမျက်နှာတစ်ဝက်လောက်ဘဲ ရှိမယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မတို့ သူငယ်ချင်း လေးယောက် ဗလာစာအုပ် အလယ်က စာရွက် နှစ်ရွက်ဖြုတ်ပြီး တစ်ယောက်တစ်ပိုင်းစီ လေးပိုင်း ပိုင်းပြီးဖြေကြတာပေါ့။

မြန်မြန် ဆုတ်လိုက်တော့ နည်းနည်းတော့ မညီမညာ ဖြစ်သွားတယ်လို့ ထင်တာဘဲ။ နောက်နေ့ စာရွက်တွေ ပြန်ပေးတော့ ကျွန်မတို့ လေးယောက်ကို အတန်းရှေ့မှာ ဆူပါလေရော။ ဘလိုင်းကြီးဆိုတော့ ကြောင်သွားတာပေါ့။ သူဘာလို့ စိတ်ဆိုးလည်းဆိုတာကို တော်တော်နဲ့ နားမလည်နိုင်ဘူး။ နောက်တော့မှ အဲဒီလို စာရွက်တစ်ပိုင်းနဲ့ ဖြေတာ သူ့ကို မလေးမစားလုပ်တာပါတဲ့။ ကျွန်မတို့ လုပ်ရပ်က စာကိုလည်း မရိုသေ၊ ဆရာမကိုလည်း မလေးစားတဲ့ လုပ်ရပ်တဲ့။ အဲဒီ စာရွက်ကို ပိုင်းလိုက်တုန်းက သဘောရိုး အမှန်ပါ။ စာရွက်တစ်ရွက်တည်းကို လေးပိုင်းပိုင်းပြီး ဖြေလို့ စိတ်ဆိုးတယ်ဆိုရင် နည်းနည်း ခံသာဦးမယ်။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူတွေကို လူရှေ့မှာ ဆူတာဟာ သူမှားတာလား ကျွန်မတို့ မှားတာလားဆိုတာ ဝေခွဲလို့ မရခဲ့ပါဘူး။

နောက်ဆက်တွဲကတော့ အမြဲ အတန်းမှန်အောင် တက်လေ့ရှိတဲ့ ကျွန်မတို့တွေ အတန်းလစ်တတ်လာတယ်။ ဆရာမက ကိုယ့်ကို ကြည့်မရတဲ့ ဒဏ်ကို ဘယ်ကျောင်းသားမှ ခံနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ ကျောင်းသားနဲ့ ဆရာ ကြားမှာ အပြန်အလှန် လေးစားမှုဆိုတာတော့ ရှိသင့်တယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ဆရာသမားကိုလည်း မပစ်မှား ချင်ပါဘူး။ ရလဒ်ကတော့ အဲဒီ တစ်ဘာသာကို အောင်မှတ်ရအောင် အနိုင်နိုင် ဖြေလိုက်ရပါတယ်။

အမှန်ကတော့ ဆရာသမားဆိုတာ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် လေးစားသင့်ပါတယ်။ အနောက်နိုင်ငံတွေမှာတော့ human right ဆိုပြီး အော်နေပေမယ့် ကျွန်မတို့ မြန်မာလူမျိုး တွေကတော့ ဂါရဝတရားကို ရှေ့တန်းတင်ဆဲပါ။ ကျောင်းတက်နေသရွေ ့တော့ မျက်နှာလိုက်တဲ့ဆရာ၊ အမှတ်ပေး ကပ်စီးနည်းတဲ့ ဆရာ၊ စည်းကမ်း တင်းကျပ် ဖြစ်တဲ့ ဆရာ၊ ဇီဇာကြောင်တဲ့ ဆရာ စသဖြင့် ဆရာပေါင်းစုံနဲ့ ကြုံရဦးမှာပါ။ ဆရာတွေလည်း ပုထုဇဉ် တွေပါ။ အခုတော့ semester စတိုင်း စီနီယာတွေဆီက ဆရာတွေ အကြောင်း အရင် စုံစမ်းတာ အကျင့်တစ်ခုလို ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။ ဆရာတွေနဲ့ ထိပ်တိုက် မလုပ်တာ အကောင်းဆုံးဘဲလို့ ခံယူထားရင်း…

ဆရာအားလုံးကို အစဉ်အမြဲ လေးစားလျှက်…

နည်းပညာခေတ်တွင် လူ့ဘဝဧ။် အစွန်းရောက်မှ ုများ

နည်းပညာဟာ တစ်ခါတစ်လေ လူတွေကို အစွန်းရောက်စေတယ်တဲ့။ ကိုယ်လဲ ဘယ်လို အစွန်းရောက်နေလဲ ဆိုတာ....(E သည် အီးမေးလ် သုံးစွဲလွန်းခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပြီး B သည် ဘလော့ဂ်ရေးလွန်းခြင်းကြောင့်)

အထီးကျန်ဆန်လွန်းခြင်း
E - ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်နေသော်လည်း အီးမေးလ်ဖြင့် ဆက်သွယ်ကြသော လူနှစ်ဦး
B - ဘလော့ဂ် စီဘောက်စ် တွင် ဘယ်သူမှ လာမအော်ကြခြင်း

သူရဲဘော ကြောင်လွန်ခြင်း
E - အီးမေးလ် အပြန်အလှန်ပို့ပြီး ရန်ဖြစ်နေကြသော သူနှစ်ယောက်
B - ဘလော့ဂ် စီဘောက်စ်တွင် ဖိုက်တင်လုပ်ကြသော သူများ

ခိုကိုးရာမဲ့လွန်းခြင်း
E - တစ်ပါတ်အတွင်း အီးမေးလ် တစ်စောင်မှ မရပါသည့် ခံစားချက်
B - မိမိရေးထားသော ဘလော့ဂ်ပို့စ်များကို တစ်ပါတ်အတွင်း မည်သူမျ ကောမန့် လာမချခြင်း

အလွန်အမင်း စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းခြင်း
E - …အီးမေးလ် ဆာဗာ ဒေါင်းနေလျှင်…
B - ဘလော့ဂါ ကို ဘန်းလိုက်လျှင် ကျော်ခွဝင်ရန် စဉ်းစားရခြင်း

နမော်နမဲ့ နိုင်လွန်းသူ
E- ရည်းစားစာရေးပြီး အီးမေးလ်ဖြင့် ပို့မည်ကြံကာ အားလုံးသို့ မှားပို့မိသောသူ
B - ဘလော့ဂ် အများကြီး တစ်ပြိုင်တည်း ဖွင့်ထားသောကြောင့် စီဘောက်စ်မှား၍ မဟုတ်မဟတ် ရေးမိသူ (ကောမန့်က ဖျက်လို့ ရသေးတယ်။)

အောင်မြင်မှ ုကြီး တစ်ရပ်
E - ကောင်မလေးတစ်ယောက်ထံမှ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ချင်သည်ဆိုသော အီးမေးလ် ပြန်စာ ရရှိခြင်း
B - comment သို့မဟုတ် hitပေါင်း ရာကျော်သွားခြင်း

အလုပ်မရှိသူ
E - ကိုယ့်ကို ကိုယ် အီးမေးလ် ပြန်ပို့နေသောသူ
B - ကိုယ့်ဘလော့ဂ်မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် anonymous အနေဖြင့် comment ပြန်ပေးနေသူ

ကွန်ပျူတာ ရောဂါ
E - ရေကူးရင်း ရေနှစ်သွားသော် ကယ်ပါဟု မအော်ဘဲ F1 F1 ဟု အော်နေသူ
B - ဘလော့ဂ်ဂါရောဂါ လို့ခေါ်ရမယ်။ A blog post a day, keep the doctor away ဟု ယုံကြည်နေသူ

တစ်ဖက်သတ် ခင်မင်လွန်းခြင်း
E - ငါကတော့ အီးမေးလ် အမြဲပို့ပေမယ့် နင်က ဘယ်တော့မှ စာမပြန်ဘူး။
B - ငါကတော့ သူပို့စ်တင်တိုင်း အမြဲဖတ်ပြီး ကောမန့်ပေးတယ်။ သူကတော့ ငါ့ဘလော့ဂ်ကို လှည့်တောင် မကြည့်ဘူး။

အလွန်အားနေသူ
ဒီလိုစာတွေကို အချိန်ကုန်ခံပြီး လိုက်ဖတ်နေသူ

အလုပ်မရှိ အလုပ်ရှာသူ
အလုပ်တွေ ပြီးအောင်မလုပ်ဘဲနှင့် ဘလော့ဂ်တွင် စာတင်ရန် အီးမေးလ် တစ်စောင်ကို ထိုင်၍ ဘာသာပြန်နေသော ကျွန်ုပ်..

(Email တစ်ခုမှ ရသော ဟာသတစ်ခုကို ဘာသာပြန်၍ ဘလော့ဂ်ဂါမှ ု ပြုထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။)
ဖတ်ပြီး ထပ်ဖြည့်ပေးချင်တာလေးတွေ ရှိရင်လည်း ထပ်ဖြည့်ပေးသွားကြပါ။
Original version ဖတ်ချင်တယ်ဆိုရင်...

EXTREME OF ISOLATION:
Two persons sitting side by side using emails to communicate with each other.
EXTREME OF COWARDICE:
Two persons fighting through emails.
EXTREME OF HELPLESSNESS:
Receiving no emails for a week.
EXTREME OF FRUSTRATION:
The email server being down.
EXTREME OF CARELESSNESS:
Writing a love mail and doing a 'Send All.'
EXTREME OF ACHIEVEMENT:
A person sending email to a girl wanting to become friends and getting a reply.
EXTREME OF TIMEPASS:
A person sending email to himself.
EXTREME OF BROWSING:
Ur swimming in the water tank and shout "F1 F1 F1?" instead of shouting "HELP" when u are unable to swim..
EXTREME OF MY FRIENDSHIP:
I always mail, u don't.
EXTREME OF HAVING NO WORK:
You reading such mails.

စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတဲ့သတင်း

ပြောရဦးမယ်။ တော်တော် စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ သတင်းတစ်ပုဒ်။ အရင်တစ်ပါတ် တနင်္လာနေ့ကပေါ့(မတ် ၂၆)။ အဖိုးကြီး တစ်ယောက်က ဟောင်ကောင်မင်းသား Andy Lau (Liu De Hua) ကို အရမ်းကြိုက်တဲ့ သမီးကြောင့် ရေထဲခုန်ချပြီး suicide လုပ်သွားတယ်တဲ့။
သူ့သမီး Andy Lau ကို တတိယ အကြိမ် တွေ ့ဖို့အရေး သူ့မှာ အိမ်တွေဘာတွေ ရောင်းပြီး မြို့တက်လာပါရော။ အဲဒါကို သူ့သမီးက မင်းသားနဲ့ ခဏလေးဘဲ တွေ ့ပြီး ဓာတ်ပုံဘဲ ရိုက်လိုက်ရလို့ အဖိုးကြီးက မကျေမနပ်နဲ့ ကိုယ့်ကို သတ်သေသွားတာ။ (မဟုတ်ရင်လည်း သူ့မှာ သူ ့သမီးကို ရောင်းပြီးပေးစရာ ဘာမှ မကျန်တော့လို့။ ကျောက်ကပ်တစ်ဖက်ကိုတောင် သွားရောင်းဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်ဆိုဘဲ။) တော်တော် စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ အဖေကော သမီးကော။ ဒါတောင် အဖေက အငြိမ်းစား ကျောင်းဆရာ။ သူ ့သမီးကိုတောင် နိုင်အောင် ဘာလို့ မဆုံးမနိုင်ရတာလဲ မသိပါဘူး။ သူ ့အမေက ပါသေးတယ်။ သူ ့ယောကျာ်း သေရတာဟာ Andy Lau ကြောင့်လို ့မီဒီယာ ကို ကြေငြာတယ်။ မင်းသားခမျာ သနားစရာ။
သူ့လိုမျိုး မင်းသားရူးရူးတဲ့ သူတွေ အကြောင်းကို sina.com က minisite တစ်ခု တောင် ဖွင့်ပြီး ရေးပြထားတယ်။
မလွယ်ပါလားနော်။

တွေ ့ရကြုံရ (၂)

တစ်နေ့ ထိုင်းကလာတက်တဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောဖြစ်တယ်။ ဟောင်းအာယူ၊ ဘာညာတွေပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဘယ်နိုင်ငံကလဲလို့ မေးတာပေါ့။ မြန်မာဆိုတာနဲ့ သူကပြောတယ်။ သူ မြန်မာစကား နည်းနည်းပါးပါး သိတယ်တဲ့။ ကဲဒါဆို how are you ကို ဘယ်လိုပြောမလဲ ဆိုတော့ သူကဖြေတယ်။ ဒါလေးများ သိတာပေါ့။ “ထမင်းစားပြီးပြီလား” တဲ့။ မှတ်ကရော.........

(အမှန်ကတော့ အဲဒီစာကြောင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သူမသိပါဘူး။ မြန်မာတွေက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တွေ ့ရင် “နေကောင်းလား” ထက် “ထမင်းစားပြီးပြီလား” လို့ မေးလေ့ ရှိကြတာကိုး။)

်