ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ Bukit Tabur ကို သွားခဲ့တယ်။ ဗာလင်တိုင်းဒေး အမှတ်တရ ဖြစ်သွားတယ်။ သူများတွေက ရိုမန်တစ် ဆန်ဆန် နူးနူးညံ့ညံ့ ဖြတ်ကျော်တဲ့နေ့တစ်နေ့မှာ တို့တွေက တောင်သွားတက်တယ်။ :-D တောင်ပါတ်လယ် ဝန်းရံထားတဲ့ မြို့မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ပေမယ့် တောင်ပေါ်ကို တစ်ခါမှ လမ်းလျှောက် မတက်ဖူးဘူး။ ဒီတစ်ခေါက်က ဒုတိယမြောက်အကြိမ် တောင်တက်ခြင်းဘဲ။ (ပထမ တစ်ခေါက်က ကျောင်းက မြန်မာကျောင်းသားတွေနဲ့ Hutan Lipur Kanching ရေတံခွန်ကို တက်တုန်းက။ ပင်းတယတောင်ကို တက်တာ လှေကားနဲ့ တက်တာဆိုတော့ hiking category ထဲမဝင်လို့ ပယ်တယ်။) ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်း တော်တော်များများလိုက်မယ် ဆိုတာနဲ့ လိုက်သွားဖြစ်တယ်။ ဗာလင်တိုင်းဒေးမှာ ဝီရိယ ကြီးကြီးနဲ့ မနက် ၅နာရီခွဲလောက် ထပြီး လာခေါ်မယ့် သူငယ်ချင်းကို ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ခြောက်နာရီ လာခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ သူတွေက ခြောက်နာရီခွဲလောက် သူတို့ကို ဖုန်းဆက်တော့မှ နိုးသတဲ့။ အဲဒါနဲ့ တောင်ပေါ်တက်ပြီး နေထွက်တာ ကြည့်မယ့် အစီအစဉ်က ပျက်ရော။ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ်ဘဲ။ မလေးရှားမှာ နေတာ ဒီလောက်ကြာပြီ။ မလေးလူမျိုးတွေ ခြောက်နာရီ လာမယ်ဆိုရင် အတိအကျ စောင့်နေမိတုန်းဘဲ။ အမှတ်သည်းခြေ မရှိသေးဘူး။ ရနာရီကျော်လောက်မှ လူစုံတယ်။ Taman Melawati မှာ လူစုပြီး ကားနဲ့ ၁ဝမိနစ်လောက် ထပ်မောင်းတော့ တောင်ခြေကို ရောက်တယ်။
သူငယ်ချင်းတွေထဲက တစ်ယောက်က ဒီ Bukit Tabur ကို မကြာခဏ တက်ဖူးတော့ ဒီခရီးမှာ သူက လမ်းပြပေါ့။ နေစစထွက်ချင်း ရနာရီခွဲလောက်မှာ စတက်ကြတယ်။ နေသိပ်မပူသေးတဲ့အချိန်မို့ ရာသီဥတုကလည်း သာသာယာယာ ရှိတယ်။ တောင်တက်လမ်းကနည်းနည်းကြမ်းတော့ အရမ်း သတိထားပြီး တက်ရတယ်။
တစ်ချို့နေရာမှာ နည်းနည်း ပြေပေမယ့် တစ်ချို့နေရာတွေမှာ အရမ်းမတ်တယ်။ ဂရုစိုက်ပြီး တက်နေရတာနဲ့ ဓါတ်ပုံတောင် သိပ်မရိုက်နိုင်ဘူး။ ခြေလျင်တောင်တက် အဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့ တောင်တက်နေသလား ထင်ရအောင် သူတို့တွေက အရမ်းကို မြန်လွန်းနေတယ်။
တောင်ထိပ်ပေါ်ရောက်တော့ နေတောင် နည်းနည်း မြင့်နေပြီ။ မနားတမ်း တက်မယ်ဆိုရင် နာရီဝက်လောက်ဘဲ ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျမတို့တစ်တွေတော့ တောင်ထိပ်မှာ ခဏနား ဓါတ်ပုံရိုက်ပြီး ပြန်ဆင်းတာ ၉နာရီခွဲလောက်မှာ တောင်အောက် ရောက်တယ်။ ၂နာရီလောက် ကြာသွားတာပေါ့။
ငှက်ကလေးတွေ တကျီကျီ၊ လေကလေးက တဖြူးဖြူး၊ တောတောင် သဘာဝကလည်း သာယာတော့ တောင်တက်ရတာ အိပ်ရေးမဝတာ ပင်ပန်းတာတွေတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။
တောင်ပေါ်တစ်နေရာကနေ မြင်ရတဲ့ ကွာလာလမ်ပူမြို့ရှုခင်း (ဟိုးမှာ KLCC နဲ့ KL tower တွေ့လား။ တွေ့လား။ ဟိုးမှာလေ။ :D)
ဒီနေရာလေးက အိမ်တွေအားလုံး ခေါင်မိုး နီနီလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ တောင်ကြီးနဲ့ ဘယ်လို တူမှန်း မသိဘူး။ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့သူနဲ့ တစ်ခြားမြို့/တစ်ခြားနိုင်ငံ ရောက်နေတဲ့သူတွေကလွဲရင် အားလုံး ပြန်ဆုံကြတော့ မထင်မှတ်ထားဘဲ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ခရီးလေး တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကင်မရာက ဒုတိယံမိ service center ကို အလည်သွားနေတဲ့အတွက် ဖုန်းကင်မရာနဲ့ဘဲ ရိုက်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ချို့ပုံတွေကို သူငယ်ချင်းတွေနားကနေ ယူသုံးမယ်ဆိုတော့ သူတို့လည်း အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ပုံမတင်သေးတာနဲ့ ကိုယ်ရိုက်ခဲ့တဲ့ ပုံတစ်ချို့နဲ့ဘဲ ဘလော့ဂ်ပို့စ်တစ်ခု ဖြစ်အောင် ဖန်တီးလိုက်ရတယ်။ professional ကင်မရာနဲ့ရိုက်ရင် ရှုခင်းတွေက တော်တော်လှမှာ။ ကြုံဦးမယ်ဆိုရင် နောက်တစ်ခေါက် ခပ်စောစောသွားပြီး နေထွက်တာ ကြည့်ချင်သေးတယ်။ တောင်တက်ရတာ ပင်ပန်းပေမယ့် အပေါ်ရောက်သွားရင် မြင်ရတဲ့ ရှုခင်းက ကိုယ့်ကို အမောပြေစေတယ်။ (တောင်အောက်ရောက်မှ ပင်ပန်းတာ။ အဆင်းမှာ တော်တော် ညောင်းနေပြီ။ မကြာခဏ ချော်လဲတော့ ဒူးတောင် တော်တော်ပွန်းသွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြောတာတော့ ဒါပါနဲ့ ဆို နင်ချော်လဲတာ ငါးခေါက်ရှိပြီတဲ့။အရင်နှစ် နိုဝင်ဘာလလောက်တုန်းက ကောင်မလေးတစ်ယောက် တောင်တက်ရင်း ပြုတ်ကျလို့ ၃ရက်လောက် မေ့သွားသေးတယ်တဲ့။ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပြီးမှ တောင်တက်သင့်ပါတယ်။ ဓါတ်ပုံရိုက် ဝါသနာပါတဲ့သူတွေအတွက် အရမ်းကောင်းတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရနိုင်တယ်။ သူများတွေ ရိုက်ထားတာ ရေလည် မိုက်တယ်။ http://thetrekkers.blogspot.com - ဒီဘလော့ဂ်မှာ Bukit Tabur တက်ချင်တဲ့သူတွေအတွက် information ရနိုင်ပါတယ်။***********************************
Not to disappoint some of my friends who visit my blog, and got puzzled looking at those rectangle and rounded scriptures, I decided to drop a few lines in English for each entry. I went for a hiking trip with some of my ex-UIA friends (and their friends) last Saturday. Around 15 people showed up, made the trip the more the merrier. We met at Taman Melawati then moved on to Bukit Tabur at about 7:30am. It took about half an hour to reach the peak. The bird's eye from above the hill was so breathtaking. I just managed to snap a few pictures with my handphone (my camera was at the service centre for the second time because of some dead pixels.) But, N73's pictures are considerably ok isn't it? After a few adjustments in Picasa and Paint.NET (I don't have photoshop, sob sob~) Thanks to everyone, I really enjoyed the trip and would love to go there again next time especially to see the sunrise. :-)
Taman Pertanian ထဲက ကြက်တူရွေးလေး။ သူ့ပုံက လူကို ပြုံးပြနေသလိုဘဲ။
ငါးကလေးတွေ တန်းစီ (ငါးစာကျွေးတုန်း ရိုက်ထားတာ)
KLCC Acquaria ထဲက။ ဘာခေါ်လဲ မေ့နေတယ်။ ငါးလိပ်ကျောက် မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ မျက်နှာပုံစံက ရုပ်ဆိုးဆိုး လူတစ်ယောက်နဲ့တူတယ်နော်။ :)
ယုန်မြင်ရင် ငယ်ငယ်တုန်းက အိမ်မှာ ယုန်ကလေးတွေ မွေးဖူးတာကို သွားသတိရတယ်။ ယုန်က တစ်ခါ သားပေါက်ရင် ခြောက်ကောင် အနည်းဆုံးဘဲ။ ဒါပေမယ့် မွေးလာပြီးရင် ကလေးတွေကို မစောင့်ရှောက်တတ်ဘူး။ အမှန်က စောင့်ရှောက်ရကောင်းမှန်းမသိတာလား ဘာလားဘဲ။ ယုန်အမေကြီး နင်းပစ်မိမှာစိုးလို့ ယုန်သားပေါက်လေးတွေကို သပ်သပ်ခွဲထားရတယ်။ တောင်ကြီးမှာ အေးတော့ နွေးအောင်ဆိုပြီး မီးသီးလေးတစ်လုံး ထွန်းထားပေးရတယ်။ နို့တိုက်တဲ့အခါ ယုန်အမေကြီးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တစ်ယောက်ကဆွဲ၊ နောက်၂ချောင်းကို နောက်တစ်ယောက်ကဆွဲ၊ မျက်စိမပွင့်သေးတဲ့ သားပေါက်လေးတွေကို တစ်ယောက်က ရွှေ့နဲ့ ပျော်ဖို့တော့ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ယုန်ကလေးတွေ ခဏခဏ အခိုးခံရတယ်။ အရက်သမားတွေ အရက်နဲ့မြည်းဖို့ထင်တယ်။ ညဆိုရင် သူတို့ မျက်လုံးလေတွေဟာ မီးသီးလိုဘဲ နီရဲလက်နေတာဘဲ။ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ တစ်ခုဘဲ မကောင်းတာ။ ယုန်ချီးက အရမ်းနံတယ်။ ယုန်အိမ်ကို တံခါးဝနားမှာထားတော့ ဧည့်သည်လာရင် အားနာဖို့တော့ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှင်းလို့ မနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ညပိုင်းတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ညမွှေးပန်းပင်စိုက်ထားလို့ တော်သေးတယ်။ မနက်မနက် အမေ တောင်ကြီးဈေးထဲသွားရင် ဂေါ်ဖီထုပ်အနွမ်းတွေ ဆာလာအိတ်နဲ့ တစ်အိတ်အပြည့် နှစ်ရက်တစ်ခါ ဝယ်ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ယုန်တွေ များလာပြီး မနိုင်တော့တာနဲ့ အဖေက အကုန်လုံးကို ဆရာတစ်ယောက်ကို လက်ဆောင်ပေးလိုက်တယ်။ အိမ်မှာ ခြောက်လလောက်ဘဲ ကြာလိုက်တယ်ထင်တယ်။
