My Second Paper Model

Paper Model အကြောင်း အရင်က တစ်ခေါက်ရေးဖူးတယ်။ Paper Model တွေကို စမြင်ဖူးကတည်းက အရမ်း စိတ်ဝင်စားသွားတာ။ (Paper craft လို့လဲ ခေါ်တယ်။) ဒါပေမယ့် Pokemon အရုပ်တစ်ခု လုပ်ပြီးကတည်းက နောက် မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီတစ်ခေါက်တုန်းက instruction မပါတော့ ကိုယ်စိတ်ထင်သလို မှန်းပြီးလုပ်လိုက်တာ သိပ်ပုံမကျဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ Canon ဝက်ဘ်ဆိုဒ်က paper model ပုံစံငယ်တွေက လုပ်နည်းပါ ပြထားတော့ နည်းနည်း လွယ်တယ်။ ဒါတောင် ဒီပန်ဒါကိုလုပ်တာ သုံးနာရီလောက် ကြာသွားတယ်။ ပန်ဒါရဲ့ အရွယ်အစား ကို AA ဓါတ်ခဲတစ်လုံးနဲ့ ယှဉ်ရိုက်ထားတယ်။

Paper Model ဆိုတာ အိုရီဂါမီ အရုပ်ခေါက်နည်းနဲ့တူသလား?

လုံးဝမတူပါဘူး။ အိုရီဂါမီက စာရွက်ခေါက်နည်းကို အခြေခံပြီး Paper Model က စာရွက်ပေါ်မှာ print လုပ်ထားတဲ့ အပိုင်းတွေကို ဖြတ်ပြီး ကော်နဲ့ကပ်ရပါတယ်။ တူတာတစ်ခုကတော့ Origami ကော Paper Model ကော ဂျပန်ကနေစပြီး ထွန်းကားခဲ့တာဘဲ။

လိုအပ်သော ပစ္စည်းများ

paper model တစ်ခုလုပ်ဖို့ အရင်ဆုံး ပန်ဒါလုပ်ဖို့ sample နဲ့ instruction ကို ဒေါင်းလုတ်လုပ်ပါတယ်။ ပြီးရင် A4 စာရွက်နဲ့ print ထုတ်ရပါမယ်။ နောက် ကတ်ကြေးတစ်လက်၊ ကော်တစ်ဘူး ဘဲ လိုပါတယ်။ ကျမရဲ့ကော်ဘူးက တစ်ခါတစ်ခါညှစ်လိုက်ရင် အများကြီးထွက်လာတာမို့ စာရွက်ပိုင်းတစ်ခုပေါ်မှာ အရင်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တုတ်တံပုံစံ ခေါက်ထားတဲ့ စာရွက်နဲ့ သုတ်တယ်။

လုပ်နည်း အဆင့်ဆင့်

ခေါင်းအရှေ့ခြမ်း၊ အနောက်ခြမ်း၊ မျက်နှာ၊ နားရွက်နှစ်ဖက်၊ ကိုယ်အရှေ့ပိုင်း၊ ကိုယ်အနောက်ပိုင်း၊ လက်နှစ်ချောင်း၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း စုစုပေါင်း အစိတ်အပိုင်း ၁၁ခုကို ကပ်ကြေးနဲ့ အရင် ညှပ်ရပါမယ်။ ပြီးမှ instruction မှာ ညွှန်းထားတဲ့အတိုင်း တစ်ပိုင်းစီကို ကော်နဲ့ကပ်ရပါမယ်။ ကပ်ရမယ့်နေရာတွေကို ထောင့်စွန်းလေးတွေနားမှာ နံပါတ်တပ်ပြီး ညွှန်ပြပြီးသားမို့ လွယ်တယ်။ လုပ်လို့ ပြီးခါနီးမှ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ သတိရလို့ အပေါ်ကပုံဘဲ ထွက်လာတယ်။ ခြေထောက်တစ်ချောင်း မခေါက်ရသေးခင်.. ခေါင်းနဲ့ကိုနဲ့လည်း မဆက်ရသေးဘူး။ ပန်ဒါခေါင်းပြတ်လေးပေါ့။

လုပ်လို့ပြီးသွားတော့ ပန်ဒါလေးကို စိတ်ကြိုက် မော်ဒယ်ပို့စ်ပေးခိုင်းလို့ ရပြီ။ ဟိုဘက်လှည့်၊ ဒီဘက်လှည့်…

ပန်ဒါအတွက် ဝါးရွက်လုပ်တော့ instruction မဖတ်ဘဲ ကပ်ကြေးနဲ့ ဒီအတိုင်း ကောက်ညှပ်ထည့်လိုက်တယ်။ အမှန်က ထူထူတောင့်တောင့်လေးဖြစ်အောင် စာရွက်ကို နှစ်ခြမ်းအရင် ကပ်ခိုင်းတာ။ အခု တစ်ခြမ်းတည်းဆိုတော့ ပျော့ပြဲပြဲဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီ Canon Creative Park ဆိုတဲ့ ဝက်ဘ်ဆိုဒ်မှာ sample တွေ အများကြီးရှိတယ်။ အရမ်းပျင်းတဲ့အခါ လုပ်ကြည့်ပေါ့။ အပျင်းပြေပြီး ကိုယ်လုပ်ထားတဲ့အရုပ်ကို ကြည့်ရတာ ဝယ်တာထက် စိတ်ချမ်းသာဖို့ ကောင်းတယ်။

Reference:

• Canon Creative Park
  

Animals Photos

Taman Pertanian ထဲက ကြက်တူရွေးလေး။ သူ့ပုံက လူကို ပြုံးပြနေသလိုဘဲ။

လိပ်ပြာ နဲ့ leaf frog (သစ်ရွက်နဲ့တူတဲ့ဖား)

ငါးကလေးတွေ တန်းစီ (ငါးစာကျွေးတုန်း ရိုက်ထားတာ)

KLCC Acquaria ထဲက။ ဘာခေါ်လဲ မေ့နေတယ်။ ငါးလိပ်ကျောက် မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ မျက်နှာပုံစံက ရုပ်ဆိုးဆိုး လူတစ်ယောက်နဲ့တူတယ်နော်။ :)

ယုန်မြင်ရင် ငယ်ငယ်တုန်းက အိမ်မှာ ယုန်ကလေးတွေ မွေးဖူးတာကို သွားသတိရတယ်။ ယုန်က တစ်ခါ သားပေါက်ရင် ခြောက်ကောင် အနည်းဆုံးဘဲ။ ဒါပေမယ့် မွေးလာပြီးရင် ကလေးတွေကို မစောင့်ရှောက်တတ်ဘူး။ အမှန်က စောင့်ရှောက်ရကောင်းမှန်းမသိတာလား ဘာလားဘဲ။ ယုန်အမေကြီး နင်းပစ်မိမှာစိုးလို့ ယုန်သားပေါက်လေးတွေကို သပ်သပ်ခွဲထားရတယ်။ တောင်ကြီးမှာ အေးတော့ နွေးအောင်ဆိုပြီး မီးသီးလေးတစ်လုံး ထွန်းထားပေးရတယ်။ နို့တိုက်တဲ့အခါ ယုန်အမေကြီးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တစ်ယောက်ကဆွဲ၊ နောက်၂ချောင်းကို နောက်တစ်ယောက်ကဆွဲ၊ မျက်စိမပွင့်သေးတဲ့ သားပေါက်လေးတွေကို တစ်ယောက်က ရွှေ့နဲ့ ပျော်ဖို့တော့ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ယုန်ကလေးတွေ ခဏခဏ အခိုးခံရတယ်။ အရက်သမားတွေ အရက်နဲ့မြည်းဖို့ထင်တယ်။ ညဆိုရင် သူတို့ မျက်လုံးလေတွေဟာ မီးသီးလိုဘဲ နီရဲလက်နေတာဘဲ။ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ တစ်ခုဘဲ မကောင်းတာ။ ယုန်ချီးက အရမ်းနံတယ်။ ယုန်အိမ်ကို တံခါးဝနားမှာထားတော့ ဧည့်သည်လာရင် အားနာဖို့တော့ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှင်းလို့ မနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ညပိုင်းတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ညမွှေးပန်းပင်စိုက်ထားလို့ တော်သေးတယ်။ မနက်မနက် အမေ တောင်ကြီးဈေးထဲသွားရင် ဂေါ်ဖီထုပ်အနွမ်းတွေ ဆာလာအိတ်နဲ့ တစ်အိတ်အပြည့် နှစ်ရက်တစ်ခါ ဝယ်ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ယုန်တွေ များလာပြီး မနိုင်တော့တာနဲ့ အဖေက အကုန်လုံးကို ဆရာတစ်ယောက်ကို လက်ဆောင်ပေးလိုက်တယ်။ အိမ်မှာ ခြောက်လလောက်ဘဲ ကြာလိုက်တယ်ထင်တယ်။

အမှန်က ပုံတွေဘဲ တင်မလို့။ ယုန်မြင်လို့ သတိရသွားတာနဲ့ စာနည်းနည်း ရှည်သွားတယ်။ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံအဟောင်းထဲကရှာပြီး တင်လိုက်တာ ကုန်းလေရေနေ သတ္တဝါ စုံသွားတာဘဲ။

Bukit Tabur Hiking Trip

ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ Bukit Tabur ကို သွားခဲ့တယ်။ ဗာလင်တိုင်းဒေး အမှတ်တရ ဖြစ်သွားတယ်။ သူများတွေက ရိုမန်တစ် ဆန်ဆန် နူးနူးညံ့ညံ့ ဖြတ်ကျော်တဲ့နေ့တစ်နေ့မှာ တို့တွေက တောင်သွားတက်တယ်။ :-D တောင်ပါတ်လယ် ဝန်းရံထားတဲ့ မြို့မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ပေမယ့် တောင်ပေါ်ကို တစ်ခါမှ လမ်းလျှောက် မတက်ဖူးဘူး။ ဒီတစ်ခေါက်က ဒုတိယမြောက်အကြိမ် တောင်တက်ခြင်းဘဲ။ (ပထမ တစ်ခေါက်က ကျောင်းက မြန်မာကျောင်းသားတွေနဲ့ Hutan Lipur Kanching ရေတံခွန်ကို တက်တုန်းက။ ပင်းတယတောင်ကို တက်တာ လှေကားနဲ့ တက်တာဆိုတော့ hiking category ထဲမဝင်လို့ ပယ်တယ်။) ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်း တော်တော်များများလိုက်မယ် ဆိုတာနဲ့ လိုက်သွားဖြစ်တယ်။ ဗာလင်တိုင်းဒေးမှာ ဝီရိယ ကြီးကြီးနဲ့ မနက် ၅နာရီခွဲလောက် ထပြီး လာခေါ်မယ့် သူငယ်ချင်းကို ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ခြောက်နာရီ လာခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ သူတွေက ခြောက်နာရီခွဲလောက် သူတို့ကို ဖုန်းဆက်တော့မှ နိုးသတဲ့။ အဲဒါနဲ့ တောင်ပေါ်တက်ပြီး နေထွက်တာ ကြည့်မယ့် အစီအစဉ်က ပျက်ရော။ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ်ဘဲ။ မလေးရှားမှာ နေတာ ဒီလောက်ကြာပြီ။ မလေးလူမျိုးတွေ ခြောက်နာရီ လာမယ်ဆိုရင် အတိအကျ စောင့်နေမိတုန်းဘဲ။ အမှတ်သည်းခြေ မရှိသေးဘူး။ ရနာရီကျော်လောက်မှ လူစုံတယ်။ Taman Melawati မှာ လူစုပြီး ကားနဲ့ ၁ဝမိနစ်လောက် ထပ်မောင်းတော့ တောင်ခြေကို ရောက်တယ်။

သူငယ်ချင်းတွေထဲက တစ်ယောက်က ဒီ Bukit Tabur ကို မကြာခဏ တက်ဖူးတော့ ဒီခရီးမှာ သူက လမ်းပြပေါ့။ နေစစထွက်ချင်း ရနာရီခွဲလောက်မှာ စတက်ကြတယ်။ နေသိပ်မပူသေးတဲ့အချိန်မို့ ရာသီဥတုကလည်း သာသာယာယာ ရှိတယ်။ တောင်တက်လမ်းကနည်းနည်းကြမ်းတော့ အရမ်း သတိထားပြီး တက်ရတယ်။

တစ်ချို့နေရာမှာ နည်းနည်း ပြေပေမယ့် တစ်ချို့နေရာတွေမှာ အရမ်းမတ်တယ်။ ဂရုစိုက်ပြီး တက်နေရတာနဲ့ ဓါတ်ပုံတောင် သိပ်မရိုက်နိုင်ဘူး။ ခြေလျင်တောင်တက် အဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့ တောင်တက်နေသလား ထင်ရအောင် သူတို့တွေက အရမ်းကို မြန်လွန်းနေတယ်။

တောင်ထိပ်ပေါ်ရောက်တော့ နေတောင် နည်းနည်း မြင့်နေပြီ။ မနားတမ်း တက်မယ်ဆိုရင် နာရီဝက်လောက်ဘဲ ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျမတို့တစ်တွေတော့ တောင်ထိပ်မှာ ခဏနား ဓါတ်ပုံရိုက်ပြီး ပြန်ဆင်းတာ ၉နာရီခွဲလောက်မှာ တောင်အောက် ရောက်တယ်။ ၂နာရီလောက် ကြာသွားတာပေါ့။

ငှက်ကလေးတွေ တကျီကျီ၊ လေကလေးက တဖြူးဖြူး၊ တောတောင် သဘာဝကလည်း သာယာတော့ တောင်တက်ရတာ အိပ်ရေးမဝတာ ပင်ပန်းတာတွေတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။

တောင်ပေါ်တစ်နေရာကနေ မြင်ရတဲ့ ကွာလာလမ်ပူမြို့ရှုခင်း (ဟိုးမှာ KLCC နဲ့ KL tower တွေ့လား။ တွေ့လား။ ဟိုးမှာလေ။ :D)

ဒီနေရာလေးက အိမ်တွေအားလုံး ခေါင်မိုး နီနီလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ တောင်ကြီးနဲ့ ဘယ်လို တူမှန်း မသိဘူး။

ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့သူနဲ့ တစ်ခြားမြို့/တစ်ခြားနိုင်ငံ ရောက်နေတဲ့သူတွေကလွဲရင် အားလုံး ပြန်ဆုံကြတော့ မထင်မှတ်ထားဘဲ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ခရီးလေး တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကင်မရာက ဒုတိယံမိ service center ကို အလည်သွားနေတဲ့အတွက် ဖုန်းကင်မရာနဲ့ဘဲ ရိုက်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ချို့ပုံတွေကို သူငယ်ချင်းတွေနားကနေ ယူသုံးမယ်ဆိုတော့ သူတို့လည်း အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ပုံမတင်သေးတာနဲ့ ကိုယ်ရိုက်ခဲ့တဲ့ ပုံတစ်ချို့နဲ့ဘဲ ဘလော့ဂ်ပို့စ်တစ်ခု ဖြစ်အောင် ဖန်တီးလိုက်ရတယ်။ professional ကင်မရာနဲ့ရိုက်ရင် ရှုခင်းတွေက တော်တော်လှမှာ။ ကြုံဦးမယ်ဆိုရင် နောက်တစ်ခေါက် ခပ်စောစောသွားပြီး နေထွက်တာ ကြည့်ချင်သေးတယ်။ တောင်တက်ရတာ ပင်ပန်းပေမယ့် အပေါ်ရောက်သွားရင် မြင်ရတဲ့ ရှုခင်းက ကိုယ့်ကို အမောပြေစေတယ်။ (တောင်အောက်ရောက်မှ ပင်ပန်းတာ။ အဆင်းမှာ တော်တော် ညောင်းနေပြီ။ မကြာခဏ ချော်လဲတော့ ဒူးတောင် တော်တော်ပွန်းသွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြောတာတော့ ဒါပါနဲ့ ဆို နင်ချော်လဲတာ ငါးခေါက်ရှိပြီတဲ့။

အရင်နှစ် နိုဝင်ဘာလလောက်တုန်းက ကောင်မလေးတစ်ယောက် တောင်တက်ရင်း ပြုတ်ကျလို့ ၃ရက်လောက် မေ့သွားသေးတယ်တဲ့။ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပြီးမှ တောင်တက်သင့်ပါတယ်။ ဓါတ်ပုံရိုက် ဝါသနာပါတဲ့သူတွေအတွက် အရမ်းကောင်းတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရနိုင်တယ်။ သူများတွေ ရိုက်ထားတာ ရေလည် မိုက်တယ်။ http://thetrekkers.blogspot.com - ဒီဘလော့ဂ်မှာ Bukit Tabur တက်ချင်တဲ့သူတွေအတွက် information ရနိုင်ပါတယ်။

***********************************

Not to disappoint some of my friends who visit my blog, and got puzzled looking at those rectangle and rounded scriptures, I decided to drop a few lines in English for each entry. I went for a hiking trip with some of my ex-UIA friends (and their friends) last Saturday. Around 15 people showed up, made the trip the more the merrier. We met at Taman Melawati then moved on to Bukit Tabur at about 7:30am. It took about half an hour to reach the peak. The bird's eye from above the hill was so breathtaking. I just managed to snap a few pictures with my handphone (my camera was at the service centre for the second time because of some dead pixels.) But, N73's pictures are considerably ok isn't it? After a few adjustments in Picasa and Paint.NET (I don't have photoshop, sob sob~) Thanks to everyone, I really enjoyed the trip and would love to go there again next time especially to see the sunrise. :-)

Geng: Adventure Begins

တနင်္ဂနွေနေ့က Pavilion မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ Geng: Adventure Begins သွားကြည့်တယ်။ မလေးရှားကထုတ်တဲ့ ပထမဆုံး CGI animation movie ဆိုတော့ သွားအားပေးတာပေါ့။ ပရိသတ်ကတော့ ရုံအပြည့်ဘဲ။ KLCC မှာ တစ်နေကုန်စာ လက်မှတ်ဘွတ်ကင်တွေ ပြည့်သွားလို့ Pavilion အထိ ကြိုးစားပမ်းစား သွားကြည့်တာ။ animation ရုပ်ရှင်တစ်ကားအနေနဲ့ ကြည့်ရင် အရုပ်/အသံ ပိုင်းဆိုင်ရာတော့ ဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး။ မလေးရှားနိုင်ငံရဲ့ ပထမဆုံး ထုတ်တဲ့ ကာတွန်းရုပ်ရှင်အနေနဲ့ ကမာ္ဘ့အဆင့်မီအောင် တော်တော်ကြိုးစားထားတာ တွေ့ရတယ်။ ဒီကာတွန်း ဇာတ်လမ်းကို ထုတ်ဖို့ သူတို့တွေ ဝန်ထမ်းအယောက် ၄ဝ နဲ့ ၂နှစ် ကြာအောင် အချိန်ယူခဲ့ရတယ်။ ဝန်ထမ်းတွေကလည်း အတွေ့အကြုံ အရမ်းရှိတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘဲ လောလောလတ်လတ် Multimedia major နဲ့ ကျောင်းပြီးထားတဲ့သူတွေ များတယ်။ အစပိုင်းမှာ အပိုဝင်ငွေရအောင် TV9 အတွက် ၅မိနစ်စာ ဇာတ်လမ်းတိုလေးတွေ အပိုင်း ၁၈ပိုင်း ရိုက်ပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီ ဇာတ်လမ်းတိုလေးတွေ မှာ Upin နဲ့ Ipin ဆိုတဲ့ ချစ်စရာ အမြွာကလေး နှစ်ယောက်ဟာ မလေးရှားတစ်နိုင်ငံလုံးမှာ လူကြီးလူငယ်မရွေး အားပေးမှုကို ရခဲ့တယ်။ အဲဒီ ဇာတ်လမ်းတိုလေးတွေကနေ သူတို့ကုမ္ပဏီဟာ တော်တော်ကို နာမည်ရသွားခဲ့တယ်။ အားလုံးက ဒီရုပ်ရှင်ထွက်လာမယ့်အချိန်ကို မျှော်လင့်စောင့်စားနေတယ်လို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။ Feb 12ရက်နေ့က စပြတာ အခုထိ တစ်ပါတ်အတွင်းမှာ ဝင်ငွေအကောင်းဆုံး ရုပ်ရှင်စာရင်းမှာ နံပါတ်တစ်ဖြစ်နေတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျမအတွက်တော့ ဇာတ်လမ်းက မျှော်လင့်ထားသလောက် မကောင်းဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အစပိုင်းမိနစ် ၃ဝ လောက်အထိကတော့ အရမ်းကို ကောင်းတယ်။ ခွေထွက်ရင် Original ခွေ ဝယ်လိုက်မယ်လို့တောင် ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အလယ်ပိုင်းလောက်ရောက်တော့ နည်းနည်း ချာသွားတယ်။ မဖြစ်နိုင်တာကြီးတွေ ထည့်ရိုက်ထားတော့ အရမ်းကို ကလေးကလား ဆန်သွားတယ်။ အခုတော့ ညဈေးကနေ ၅ကျပ်နဲ့ ခိုးကူးခွေဘဲ ဝယ်မလားလို့ စဉ်းစားထားတယ်။

KL မြို့ပြမှာနေတဲ့ Badrol ဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း Lim တို့ဟာ Badrol ရဲ့ အဖိုးပိုင်တဲ့ Kampung Durian (ဒူးရင်းသီးရွာ) ကို ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အလည်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အရမ်းကို အဆော့မက်တဲ့ Upin နဲ့ Ipin အမြွာနှစ်ယောက်ရယ်၊ တိရိစာ္ဆန်တွေရဲ့ စကားကို နားလည်တဲ့ Rajoo ဆိုတဲ့ Indian လေး တစ်ယောက်ရယ် နေတဲ့ရွာပေါ့။ အဲဒီရွာမှာ ဒူးရင်းသီး တစ္ဆေ သောင်းကျန်းနေတယ်လို့ သတင်းထွက်နေတဲ့အချိန်၊ ရွာထဲက ဒူးရင်းသီးတွေ ပျောက်ပျောက်နေတာ တစ္ဆေ လက်ချက်လို့ ရွာသားတွေက ယုံကြည်ထားကြတယ်။ တစ်နေ့ Badrol, Lim, Upin, Ipin, Kak Ros, Rajoo တို့ဟာ ဒူးရင်းသီးခြံကို သွားလည်ရင်း အရမ်းချစ်စရာကောင်းတဲ့ သတ္တဝါလေး တစ်ကောင်ကို တွေ့တယ်။ သူတို့တွေဟာ အဲဒီ အကောင်လေးနောက်ကို လိုက်ရင်း တောထဲမှာ လမ်းပျောက်သွားပြီး ဒူးရင်းသီး တစ္ဆေနဲ့ တွေ့တဲ့ပုံလေးကို ရိုက်ပြထားတာပါ။ အစပိုင်းမှာ ရွာထဲက ရွာသားတွေရဲ့ ရိုးရာဓလေ့ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပေါ်အောင် ရိုက်ပြထားတာကို အရမ်းကြိုက်မိတယ်။ မျောက်ရှုံးအောင်ဆော့တဲ့ အမြွာနှစ်ကောင်၊ အတင်းပြောကြတဲ့ လူတွေရဲ့ဓလေ့၊ မလေး၊တရုတ်၊အင်ဒီယန်း စတဲ့ မတူညီတဲ့ လူမျိုးစု သုံးစု စည်းလုံးညီညွတ်စွာ နေတဲ့ ရွာလေးရဲ့အကြောင်းကို အဓိကထားပြီး ပြသွားတယ်။ တရုတ်သံဝဲဝဲလေးနဲ့ ပြောသွားတဲ့ မလေးစကားရယ်၊ ကုလားသံ ဝဲဝဲနဲ့ ရန်ဖြစ်တဲ့ မလေးစကားရယ်က အရမ်းကို နားထောင်လို့ကောင်းတယ်။ တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ စရိုက်လေးပါဘဲ။

တောထဲသွားရင်း ဂူထဲမှာ မြွေကြီးနဲ့ တိုက်ခိုက်တဲ့အခန်းမပါဘဲ သူတို့ ရွာဓလေ့ပေါ်အောင် လုပ်ထားတဲ့ အခန်းများများပါရင် ဒီထက်ပိုကောင်းမှာ အမှန်ဘဲ။ အဲဒီ မြွေကြီးက သူတို့နောက် လိုက်နေတာနဲ့တင် မိနစ် ၃ဝ လောက် ကြာသွားတယ်။ ရုံမှာ သွားကြည့်မယ်ဆိုရင် စာတန်းတွေ ဘာတွေ အားလုံး ထိုးပြီးတဲ့ အထိ ထိုင်ကြည့်ပါ။ တစ်ချို့က ရုပ်ရှင်ရုံက ဝန်ထမ်းတွေ တံခါးစဖွင့်တာနဲ့ ပြိုင်ပွဲဝင်သလိုဘဲ ပထမရအောင် ထထွက်သွားကြတယ်။ [ဟို ဘလော့ဂါတစ်ယောက် စာတန်းထိုးတာနဲ့ ထပြေးလို့ ရုပ်ရှင်တစ်ဝက်ဘဲ ကြည့်လိုက်ရတာကို မဆီမဆိုင် သတိရမိသေးတယ်။ :D] အမှန်က စာတန်းထိုးပြီး တစ်ဝက်လောက်မှာ Bonus အပိုင်း တစ်ခုပါသေးတယ်။ အမြွာနှစ်ကောင်က သူတို့အဖွားတို့တစ်တွေ ဒီတောထဲကို ဘယ်လိုရောက်လာကြသလဲဆိုတာ ကလေးအတွေးလေးနဲ့ တွေးလိုက်တဲ့ အခန်းလေးပေါ့။ တော်တော်ရီရတယ်။

ရုပ်ရှင်ရဲ့ အရောင်တွေ ဘာတွေ လုပ်ထားတာ အရမ်းကောင်းတယ်။ ခွေနဲ့ကြည့်တာထက်စာရင် ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ကြည့်ရတော့ သူ့ရဲ့ sound effect တွေလည်း တော်တော်ကို ကောင်းတာ သတိထားမိတယ်။ Final Editing တစ်ခုဘဲ ဘန်ကောက်မှာ သွားလုပ်ပြီး ကျန်တာအားလုံး မလေးရှားမှာထုတ်တာဆိုတော့ သူတို့လူမျိုးတွေအတွက် တကယ့်ကို ဂုဏ်ယူစရာဘဲပေါ့။

**************************************************

The long awaited animation Geng: Adventure Begins finally arrives to cinemas. I went to watched it at GSC Pavilion last Sunday. Overall, I would rate the movie 8.0/10. Initially, I’ve already given it 10/10 but somewhere in the middle of the film, the scenes where a giant snake chased the geng were totally unrealistic and skewed the story a little bit, I think.

I really love the way they incorporate the Malay, Chinese and Indian cultures into the film. The background color, lighting and the sound effects left me in awe. I was just a little unsatisfied because my favorite Upin & Ipin appeared in a few scenes only. I am sure many fans will feel discontent about not seeing Upin & Ipin as the main lead as well. By the way, I felt that Upin & Ipin's skin got darker compare to when they first come out in season1. Don't you think so? However, I’m really impressed with what Malaysians can achieve for their first ever 3D film. They have a great potential to achieve more in the future.

Others: Upin & Ipin's Youtube Channel
Credits: Images taken from Les' Copaque Production Website, Official movie webiste, and their official blog.