အဖေ့ အပြုံး

အဖေနဲ့အမေ ခရီးထွက်မှာမို့ ကျွန်တော် မနေ့က လေဆိပ်ကို လိုက်ပို့ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့အဖေဟာ လေယာဉ်နဲ့ တစ်ခါမှ ခရီးမထွက်ဖူးတော့ အတွေ့အကြုံသစ် ရစေချင်တာနဲ့ ခါတိုင်း ဝယ်နေကြ ရထားလက်မှတ်အစား လေယာဉ် လက်မှတ်ဝယ်ပေးလိုက်တာ။ လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ အဖေ အရမ်း အံ့ဩပြီး ဝမ်းသာသွားခဲ့တယ်။ အဖေဟာ ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို လေယာဉ်နဲ့ ခရီးထွက်ရမှာကို စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။ အဲဒီနေ့က အဖေဟာ ပစ္စည်းတွေကို ထုပ်ပိုး၊ လေဆိပ်ကို သွား၊ ကောင်တာမှာ check-in လုပ်၊ ပြတင်းပေါက်နဲ့နီးတဲ့ ထိုင်ခုံတောင်းပြီးတဲ့ အထိ အလွန်အမင်း ပျော်ရွှင်နေခဲ့တယ်။ အဖေ့ကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော်လည်း အလိုလိုနေရင် ဝမ်းသာနေမိတယ်။

အဲဒီနောက် လေယာဉ်စီးဖို့ ဂိတ်ထဲ ဝင်ရတော့မယ့် အချိန်မှာ အဖေက မျက်ရည် တစ်စမ်းစမ်းနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလာပြောတယ်။ “ရပါတယ် အဖေရယ်၊ ကျေးဇူးတင်ဖို့မလိုပါဘူး” လို့သာ ကျွန်တော် ပြောနိုင်ခဲ့တယ်။ အမှန်တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လုပ်ရပ်ဟာ ဘယ်လောက် မှ မကြီးမားတော့ အဖေ့အတွက် ဒီလောက် ဝမ်းသာစရာ ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ခဲ့မိဘူး။

ဒီဖြစ်ရပ်နဲ့ ဆက်စပ်ပြီး ကျွန်တော် ငယ်စဉ်က အကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။

ငယ်ငယ်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အိပ်မက်ပေါင်း မြောက်များစွာကို မိဘတွေ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ အကောင်အထည် ဖေါ်ပေးခဲ့တယ်ဆိုတာ မှတ်မိကြသေးရဲ့လား။ မိဘတွေရဲ့ အခက်အခဲကို ထည့်မစဉ်းစားဘဲနဲ့ အကျီ င်္အသစ်၊ ဘောလုံး၊ အရုပ် စသဖြင့် လိုချင်တာ မှန်သမျှ ပူဆာခဲ့ကြဖူးတယ်။ မိဘတွေကလည်း တတ်နိုင်သလောက် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ အများစုဟာ မိဘတွေ ဘယ်လောက် အနစ်နာခံခဲ့ကြသလဲဆိုတာ အများအားဖြင့် မစဉ်းစားခဲ့ကြဘူး။ မိဘတွေကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောခဲ့ဖူးပါသလဲ။

ကျွန်တော်တို့ဟာ ကျွန်တော်တို့ သားသမီးတွေကို အမြဲ အကောင်းဆုံး ဆိုတာတွေကို ပေးချင်ကြတာချည်းဘဲ။ အလှူငွေ ဘယ်လောက်ဘဲ ထည့်ရထည့်ရ အကောင်းဆုံး ကျောင်းကို တက်စေချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကို ပျော်ရွှင်အောင် ထားခဲ့တဲ့ မိဘတွေရဲ့ အနစ်နာခံမှုတွေကို မေ့လျော့နေခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့အတွက် လုံးပန်းနေခဲ့ရလို့ ငယ်စဉ်က သူတို့ မရနိုင်ခဲ့တာတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ဟာ ကျွန်တော်တို့တာဝန်ပါပဲ။

ကျွန်တော့သမီးရဲ့မေးခွန်းတွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ပြန်ဖြေနေတဲ့ အချိန်မှာ အဖေ့ရဲ့ မေးခွန်းတွေကို ကျွန်တော် စိတ်မရှည်စွာ ဖြေခဲ့မိတဲ့ အကြိမ်တွေလည်း မနည်းတော့ဘူးဆိုတာ ပြန်စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။ အဲလိုအချိန်တွေမှာ အဖေ ဘယ်လိုများ ခံစားနေရမလဲ မသိဘူး။ အမှန်တော့ အသက်အရွယ်ကြီးလာရင် လူတွေဟာ ဒုတိယ ကလေးဘဝကို ပြန်ရောက်သွားသလိုပါဘဲ။ ကလေးတွေလိုဘဲ လူကြီးသူမတွေဟာလည်း ဂရုစိုက်မှု နားလည်ပေးမှုတွေ လိုအပ်ပါတယ်။

အဖေရဲ့ကျေးဇူးတင်စကားကို နားထောင်ရမယ့်အစား အဖေ့ဆန္ဒတစ်ခုကို ဒီလောက် အချိန်တွေကြာမှ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် ကျွန်တော်က တောင်းပန်သင့်တာပါ အဖေ။ မိဘတွေ ပေးဆပ်ခဲ့တာ အနစ်နာခံခဲ့တာ အခုအချိန်မှာ ကျွန်တော် သဘောပေါက် နားလည်သွားခဲ့ပြီ။ မိဘတွေရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို ကျွန်တော် တတ်နိုင်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီ။

(အင်္ဂလိပ်လိုမူရင်းကို ဒီမှာ ဖတ်နိုင်ပါတယ်။)